"Είμαι πεπεισμένος ότι ο σκοπός της ζωής είναι η αναζήτηση της ευτυχίας." - Δαλάι Λάμα

Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από εκείνο το βράδυ που, πεσμένη στο πάτωμα του δωματίου μου, έφτασα στα χειρότερα βάθη της απελπισίας. Χτυπημένη από την κατάθλιψη που δε με άφησε να πάρω ανάσα για περίπου ενάμισι χρόνο, είμουν πεπεισμένη ότι αυτή θα ήταν η ζωή μου μέχρι να πεθάνω ή να θέσω εγώ τέρμα στη ζωή μου. Νέα, όμορφη, δυναμική και μορφωμένη ήθελα απλώς να πεθάνω για να σταματήσω να πονάω, αλλά φοβόμουν να το κάνω. Όσο για τον φυσικό θάνατο, δυστυχώς είμουν πολύ νέα για να τον περιμένω σύντομα. Θα ήταν πολύ απλό για μένα να μοιραστώ όλες τις εμπειρίες απελπισίας και πόνου που είχα όλον εκείνο τον καιρό, αλλά αυτό το κείμενο δεν έχει αυτόν το σκοπό. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη βραδιά, όχι γιατί ο πόνος ήταν αβάσταχος (και ήταν, πιστέψτε με), αλλά γιατί ήταν η βραδιά που αποφάσισα να απλώςθώ να σταματήσω να πονάω και να πάρω τον έλεγχο της ζωής μου πάλι στα χέρια μου. Αποφάσισα πως δεν υπάρει κανένας εκεί έξω για να με βοηθήσει και πως στην πραγματικότητα ήταν χαζό να περιμένω να σωθώ σαν την πριγκιποπούλα στο παραμύθι, τη στιγμή που η ζωή ήταν δικιά μου κι εγώ αποφάσιζα τι θα κάνω με αυτή χωρίς να χρειάζεται να πάρω την έγκριση κανενός. Αν και δεν είμαι δυσειδαίμονας, κατά παράξενο (ή όχι και τόσο παράξενο, τελικά) τρόπο μέσα σε ένα μήνα περίπου από αυτή την απόφαση, η ζωή μου πήρε την ανιούσα. Δεν διορθώθηκαν όλα ως δια μαγείας. Για την ακρίβεια, τα περισσότερα έμειναν ακριβώς τα ίδια, αλλά τα πράγματα άρχισαν σταδιακά να μπαίνουν στη θέση τους. Εγώ, όμως, είχα αρχίσει να αλλάζω τη ζωή μου αργά αλλά σταθερά.

Σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, μετά από ατελείωτα συναισθηματικά ταξίδια και άλλες τόσες συναισθηματικές μεταπτώσεις, αποφάσισα να κάνω ειρήνη με τον εαυτό μου (ή έστω μια ανακωχή, βρε αδερφέ), να τον αγκαλιάσω και να αναζητήσω χωρίς ενοχές την ευτυχία. Ειδικά αυτές οι ενοχές μας κάνουν μεγάλο κακό. Κατάλειπα από τη συντηρητική μας και θρησκευτική μας ανατροφή (ειδικά ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία εξαιρετικά ενοχική) μας εμποδίζουν να αναζητήσουμε την ευτυχία και, όταν τη βρίσκουμε κατά τύχη, μας εμποδίζουν να την απολαύσουμε γιατί έχουμε πειστεί ότι δεν την αξίζουμε. Ακόμα και όταν γελάμε πολύ συχνά λέμε "Μπα, σε καλό μας!" γιατί φοβόμαστε ότι ότι θα προκαλέσουμε την οργή της μοίρας ή δεν ξέρω και εγώ ποιού άλλου και θα τιμωρηθούμε που δεν είμαστε σκυθρωποί και δυστυχισμένοι. Εγώ, αντίθετα, είμαι πεπεισμένη ότι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι η ευτυχία και η ικανοποίηση, ενώ ο πόνος και η θλίψη, αναπόσπαστα κομμάτια του κόσμου μας αναμφίβολα, είναι καταστάσεις ανισορροπίας και απομάκρυνσης από τη φυσική μας κατάσταση που θα πρέπει να αντιμετωπίζονται το συντομότερο δυνατό.

Από σήμερα, λοιπόν, από αυτή τη στιγμή ξεκινάω την αναζήτησή μου για ευτυχία και χαρά. Το οφείλω στον εαυτό μου.