Σε αυτό το post δεν πρόκειται να εμβαθύνω στα θεωρητικά του διαλογισμού και σίγουρα δεν ενδιαφέρομαι για τα θεολογικά. Έμαθα, όμως, ότι ο διαλογισμός βοηθά τουλάχιστον στην αποβολή του στρες και αποφάσισα να δοκιμάσω. Θα προσπαθήσω να διαλογίζομαι κάθε μέρα για 10-15 λεπτά όπως λένε οι οδηγίες που βρήκα και όταν καταλήξω στο αν έχει αποτέλεσμα ή όχι θα γράψω τις εντυπώσεις μου.

Ορίστε η διαδικασία για να δοκιμάσετε κι εσείς αν θέλετε:

Το πρώτο στάδιο του διαλογισμού αποσκοπεί στη συγκέντρωση και στο ξεκαθάρισμα των σκέψεων. Διαλέγουμε ένα ήσυχο μέρος για να διαλογιστούμε αι καθόμαστε άνετα. Μπορούμε να κάτσουμε αν θέλουμε στην παραδοσιακή στάση οκλαδόν ή οποιαδήποτε άλλη άνετη στάση. Μπορούμε αν θέλουμε να κάτσουμε σε μια καρέκλα. Το σημαντικό είναι να διατηρούμε την πλάτη μας ίσια για να μην τεμπελιάζει η αποκοιμιέται το μυαλό μας.

Καθόμαστε με τα μάτια μισόκλειστα και επικεντρωνόμαστε στην αναπνοή. Αναπνέουμε ήρεμα και φυσικά, κατά προτίμηση από τη μύτη, χωρίς να προσπαθούμε να ελέγξουμε την αναπνοή μας και προσπαθούμε να επικεντρωθούμε στην ανάσα μας που μπαινοβγαίνει από τα ρουθούνια μας. Αυτό ακριβώς είναι το αντικείμενο του συγκεκριμένου διαλογισμού. Πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτό αποκλείοντας οτιδήποτε άλλο.

Αρχικά το μυαλό μας θα λειτουργεί εντονα και μπορεί να αισθανθούμε ότι ο διαλογισμός κάνει το μυαλό μας να δουλεύει εντονότερα από πριν, αλλά στην πραγματικότητα απλώς συνειδητοποιούμε πόσο απασχολημένο είναι το μυαλό μας καθημερινά. Μπορεί να μπούμε στον πειρασμό να ακολουθήσουμε την κάθε σκέψη έτσι όπως αναδύεται αλλά αυτό πρέπει να το καταπολεμήσουμε και να παραμείνουμε επικεντρωμένοι στην αναπνοή μας. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι οι σκέψεις μας έχουν παρεκλίνει σε άλλα πράγματα πρέπει να στρέψουμε αμέσως την προσοχή μας στην αναπνοή μας. Αυτό το επαναλαμβάνουμε όσες φορές χρειαστεί μέχρι να το μυαλό μας να μείνει συγκεντρωμένο στην αναπνοή μας.

Αν εξασκηθούμε σε αυτή την πρακτική, σταδιακά όλες οι ενοχλητικές σκέψεις θα ατονήσουν και θα νιώσουμε ένα αίσθημα εσωτερικής γαλήνης και χαλάρωσης. Θα πρέπει να μείνουμε για λίγο με αυτή την αίσθηση. Αν και ο διαλογισμός χαλάρωσης είναι ένα προκαταρκτικό στάδιο διαλογισμού, μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικός. Θα δούμε ότι με αυτή την καθημερινή άσκηση μπορούμε να βιώσουμε γαλήνη και ηρεμία μόνο με τον έλεγχο του μυαλού, χωρίς να αλλάξουν οι εξωτερικές συνθήκες.1 Το περισσότερο άγχος που νιώθουμε προέρχεται από το μυαλό μας και πολλά από τα προβλήματά μας, συμπεριλαμβανομένης και της κακής υγείας, προκαλούνται ή επιδεινώνονται από αυτό το άγχος. Με 10-15 λεπτά καθημερινού διαλογισμού χαλάρωσης μπορούμε να περιορίσουμε αυτό το άγχος.

1. Ο Δαλάι Λάμα είχε πει κάποτε ότι από τη στιγμή που διαθέτουμε μυαλό μπορούμε να κατακτήσουμε τη ευτυχία χωρίς να αποκτήσουμε περισσότερα χρήματα, επιτυχία, κ.λ.π.

Η ελαφριά άσκηση χαλαρώνει και τονώνει τη διάθεση.

Εγώ δεν είμαι δα και η Πετρουλάκη. Για την ακρίβεια είμαι τεμπέλα και σιχαίνομαι την άσκηση και κάθε σωματική δραστηριότητα που συνοδεύεται από τον χαρακτηρισμό "γυμναστική". Τρελαίνομαι, όμως, για το κολύμπι, το χορό και κάθε είδους παιχνίδι άσχετα με το πόσο κουραστικό είναι. Αυτο πρακτικά σημαίνει ότι δεν έχω καμία απολύτως αντίρρηση να περπατήσω, να κολυμπήσω, να ανεβοκατέβω σκάλες, να παίξω τένις, μπόουλινγκ, τάβλι, trivial persuit ή paintball, αρκεί να μη με ντύσεις με φόρμα και πεις "τώρα πάμε να γυμναστούμε". Εκεί έχω γίνει ζυμάρι. Αρχίζω να έχω πονοκεφάλους, λιποθυμικές τάσεις, αναγούλες, κομάρες και ξαφνικούς πόνους στη χολή. Μετά από τόσα χρόνια αμέτρητων απόπειρων να γυμναστώ, ειδικά έχοντας έναν πατέρα αθλητή, έχω καταλήξει ότι έχω κάποιου είδους αλλεργία στη γυμναστική.


Το περίεργο και ίσως και κάπως καρμικό είναι μια ευαισθησία στα γόνατα που έχω από μικρή που μου προκαλεί πόνους όταν δεν ασκούμαι ελαφρά και κάθομαι επί πολλές ώρες. Είναι λες και το σύμπαν βρήκε τον τρόπο να με αναγκάζει να βρίσκομαι σε διακριτική κίνηση. Αναγκάζομαι εκ περιτροπής (για να μη βαριέμαι και για να ξεγελάω την αλλεργία μου) να περπατάω, να κάνω ελαφρύ τζόκινγκ, tae bo, να κάνω γυμναστική (μπλιαχ!) με dvd, να κάνω ποδήλατο, στις μεγάλες βαρεμάρες τουλάχιστον κάποιο σπορ στο Wii και γενικά να εφευρίσκω συνέχεια νέους τρόπους να ξεγελάω τον εαυτό μου να ασκείται. Δεν παραπονιέμαι, όμως. Βρίσκομαι σε μια περίεργη μεσοβέζικη φυσική κατάσταση που μου επιτρέπει να είμαι σημαντικά πιο ελαστική, ανθεκτική και γενικά πιο γυμνασμένη από τη μέση γυναίκα στην ηλικία μου και ταυτόχρονα να διατηρώ με περηφάνεια τα μερικά παραπανίσια κιλά μου.


Μετά από όλα αυτά τα χρόνια σχεδόν καταναγκαστικής άσκησης θα έπρεπε να μισώ την άσκηση.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στιγμές που αναθεματίζω τις ελαττωματικές μου κλειδώσεις που δε με αφήνουν σε ησυχία, αλλά, στην πραγματικότητα, αυτή η συνεχής διακριτική άσκηση με κάνει πιο ευέλικτη και πιο ευδιάθετη. Οι επιστήμονες λένε ότι η άσκηση προκαλεί την έκκλιση ενδορφινών στον εγκέφαλο και προκαλεί ευχαρίστηση. Δεν ξέρω για αυτό. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι μετά τη γυμναστική μου (μπλιαχ!) χαιρόμαι που έκανα το "καθήκον" μου και καθαρίζω και με τις τύψεις για εκείνο το έξτρα μπισκοτάκι που έφαγα με τον καφέ.

Σημείωση προς τον εαυτό μου:
Να δουλέψω αυτή την υπόθεση με τις τύψεις. Απαράδεκτο ένα μπισκοτάκι να δημιουργεί τέτοιο θέμα.

 Ξεκινάω από τα εύκολα.

Το ελαφρύ φαγητό φέρνει καλή διάθεση.

Πάντα είμουν καλή στο να ακούω το σώμα μου. Έτσι και δεν αθληθώ αρκετά, αν και τρώω αρκετά μικρή ποσότητα φαγητού, νιώθω φουσκωμένη και σκασμένη στο φαγητό. Ξέρω ότι δεν παχαίνω στα αλήθεια (τα άτιμα τα κιλά μπαίνουν εύκολα και βγαίνουν δυσκολότερα και από φρονιμίτη χωρίς αναισθητικό, αλλά αλοίμονο έτσι και παχαίναμε ΤΟΣΟ εύκολα. Δε θα χωράγαμε από τις πόρτες) αλλά το σώμα μου φωνάζει ότι οι θερμίδες που παίρνω ίσως είναι πολλές για τις μικρές ενεργειακές ανάγκες μου. Αντίθετα, τη επιτυχημένη δίαιτα τη νιώθω σε 3-4 μέρες χωρίς καν να ζυγιστώ. Ξέρω ότι καίω περισσότερα από αυτά που τρώω. Νιώθω ελαφριά και εύθυμη. Και σε αυτό το τελευταίο θέλω να σταθώ.

Δε θέλω να μιλήσω για δίαιτες και για κιλά εδώ πέρα γιατί πιστεύω ότι η επίμονη ενασχόληση με αυτά τα πράγματα οδηγεί κατευθείαν στη δυστυχία. Μακάρι να μπορούσαμε να εξαφανίσουμε όλες τις δίαιτες από προσώπου γης μια και καλή. Παρ' όλα αυτά, το τι ακριβώς τρώμε, έχω διαπιστώσει ότι επηρεάζει όχι μόνο το σώμα μας, αλλά και τη διάθεσή μας. Παρατήρησα ότι τα πολλά τηγανητά, λιπαρά, γλυκά και γενικά βαριά φαγητά εξαντλούν την ενέργειά μας, μας κάνουν δύσθυμους, τεμπέληδες, ληθαργικούς και ευερέθιστους. Αντίθετα, οι σαλάτες, τα ωμά φαγητά και γενικά τα φρέσκα φαγητά δίνουν ενέργεια και ευδιαθεσία. Ξέρω ότι όταν κανείς έχει σοβαρά προβήματα δεν θα τα λύσει τρώγοντας σαλάτες, αλλά σίγουρα θέλω εκείνο το έξτρα χτύπημα στη διάθεσή μου μόλις εξαφανιστεί η ευδαιμονία του να τρως ένα σουβλάκι με απ' όλα στις έντεκα το βράδυ όταν όλα έχουν πάει στραβά; Όταν θα πεταχτώ από τον ύπνο μου στις 3 τα ξημερώμενα κατατρομαγμένη και αγχωμένη για τη ζωή μου και το σουβλάκι δεν θα το θυμάμαι καν, στα αλήθεια μπορώ να χειριστώ από πάνω και την θλίψη που θα μου έχει προκαλέσει το λίπος που έφαγα νωρίτερα;

Δεν πρόκειται να απαρνηθώ για πάντα τις αγαπημένες μου τροφές (ένας θεός ξέρει τι θα κάναμε χωρίς νόστιμο φαγητό σε αυτή τη ζωή), απλά θα φροντίσω να τρώω από όλα με μέτρο. Και σίγουρα δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να τρώω πίτσα το βράδυ. Εκτός, ίσως, από τη βραδυά της Eurovision.

"Είμαι πεπεισμένος ότι ο σκοπός της ζωής είναι η αναζήτηση της ευτυχίας." - Δαλάι Λάμα

Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από εκείνο το βράδυ που, πεσμένη στο πάτωμα του δωματίου μου, έφτασα στα χειρότερα βάθη της απελπισίας. Χτυπημένη από την κατάθλιψη που δε με άφησε να πάρω ανάσα για περίπου ενάμισι χρόνο, είμουν πεπεισμένη ότι αυτή θα ήταν η ζωή μου μέχρι να πεθάνω ή να θέσω εγώ τέρμα στη ζωή μου. Νέα, όμορφη, δυναμική και μορφωμένη ήθελα απλώς να πεθάνω για να σταματήσω να πονάω, αλλά φοβόμουν να το κάνω. Όσο για τον φυσικό θάνατο, δυστυχώς είμουν πολύ νέα για να τον περιμένω σύντομα. Θα ήταν πολύ απλό για μένα να μοιραστώ όλες τις εμπειρίες απελπισίας και πόνου που είχα όλον εκείνο τον καιρό, αλλά αυτό το κείμενο δεν έχει αυτόν το σκοπό. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη βραδιά, όχι γιατί ο πόνος ήταν αβάσταχος (και ήταν, πιστέψτε με), αλλά γιατί ήταν η βραδιά που αποφάσισα να απλώςθώ να σταματήσω να πονάω και να πάρω τον έλεγχο της ζωής μου πάλι στα χέρια μου. Αποφάσισα πως δεν υπάρει κανένας εκεί έξω για να με βοηθήσει και πως στην πραγματικότητα ήταν χαζό να περιμένω να σωθώ σαν την πριγκιποπούλα στο παραμύθι, τη στιγμή που η ζωή ήταν δικιά μου κι εγώ αποφάσιζα τι θα κάνω με αυτή χωρίς να χρειάζεται να πάρω την έγκριση κανενός. Αν και δεν είμαι δυσειδαίμονας, κατά παράξενο (ή όχι και τόσο παράξενο, τελικά) τρόπο μέσα σε ένα μήνα περίπου από αυτή την απόφαση, η ζωή μου πήρε την ανιούσα. Δεν διορθώθηκαν όλα ως δια μαγείας. Για την ακρίβεια, τα περισσότερα έμειναν ακριβώς τα ίδια, αλλά τα πράγματα άρχισαν σταδιακά να μπαίνουν στη θέση τους. Εγώ, όμως, είχα αρχίσει να αλλάζω τη ζωή μου αργά αλλά σταθερά.

Σχεδόν έξι χρόνια αργότερα, μετά από ατελείωτα συναισθηματικά ταξίδια και άλλες τόσες συναισθηματικές μεταπτώσεις, αποφάσισα να κάνω ειρήνη με τον εαυτό μου (ή έστω μια ανακωχή, βρε αδερφέ), να τον αγκαλιάσω και να αναζητήσω χωρίς ενοχές την ευτυχία. Ειδικά αυτές οι ενοχές μας κάνουν μεγάλο κακό. Κατάλειπα από τη συντηρητική μας και θρησκευτική μας ανατροφή (ειδικά ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία εξαιρετικά ενοχική) μας εμποδίζουν να αναζητήσουμε την ευτυχία και, όταν τη βρίσκουμε κατά τύχη, μας εμποδίζουν να την απολαύσουμε γιατί έχουμε πειστεί ότι δεν την αξίζουμε. Ακόμα και όταν γελάμε πολύ συχνά λέμε "Μπα, σε καλό μας!" γιατί φοβόμαστε ότι ότι θα προκαλέσουμε την οργή της μοίρας ή δεν ξέρω και εγώ ποιού άλλου και θα τιμωρηθούμε που δεν είμαστε σκυθρωποί και δυστυχισμένοι. Εγώ, αντίθετα, είμαι πεπεισμένη ότι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι η ευτυχία και η ικανοποίηση, ενώ ο πόνος και η θλίψη, αναπόσπαστα κομμάτια του κόσμου μας αναμφίβολα, είναι καταστάσεις ανισορροπίας και απομάκρυνσης από τη φυσική μας κατάσταση που θα πρέπει να αντιμετωπίζονται το συντομότερο δυνατό.

Από σήμερα, λοιπόν, από αυτή τη στιγμή ξεκινάω την αναζήτησή μου για ευτυχία και χαρά. Το οφείλω στον εαυτό μου.